کد مطلب:28362 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:118
و باید گزیده ترینِ سران سپاه در نزد تو كسی باشد كه كمك خود را ارزانی شان دارد و از آنچه دارد، بر آنان ببخشاید، آن اندازه كه آنان و كسانشان را كه باز مانده اند، وسعت دهد، تا عزم آنان در نبرد با دشمنْ یكی شود؛ چرا كه مهربانی تو به آنان، دل هایشان را بر تو مهربان گردانَد، و برترین چشم روشنیِ زمامداران، برقراری عدالت در شهرها وپدیدارشدن دوستی میان شهروندان است، و دوستی آنان آشكار نشود، مگر هنگامی كه دل هایشان وارسته [از كینه] باشد، و خیرخواهی آنان راست نیاید، مگر این كه گِرد زمامداران حلقه زنند و از وجود دولتْ مردان، احساس سنگینی نكنند و از دراز شدن دولت آنان، به ستوه نیایند. پس امیدشان را برآر، و ستودن آنان و برشمردن رنج سختی كشیدگان آنها را پیوسته دار؛ چرا كه یاد كردن بسیار از كارهای نیك آنان، شجاع را برانگیزد و سركش را به كوشش وا دارد. إن شاء اللَّه! آن گاه برای هریك از آنان، رنجی را كه كشیده است، در نظر دار و رنج یكی را به حساب دیگری مگذار، و در [ پاداش ]رنجی كه كشیده، كوتاهی مكن، و بزرگی كسی تو را وا مدارد كه رنج كوچكش را بزرگ شماری، و فرودستی كسی تو را وا مدارد كه رنج بزرگش را كوچك شماری.[1].
1763. امام علی علیه السلام - در عهدنامه اش به مالك اشتر -: پس در كار سپاهیان، چنان بنگر كه پدر و مادر در كار فرزندشان می نگرند، و مباد آنچه كه آنان را بدان نیرومند می كنی، نزد تو بزرگ نماید. نیكویی ات درباره ایشان، هرچند اندك باشد، خُرد نیاید كه آن نیكی، آنان را به خیرخواهی تو خوانَد و گمانشان را درباره ات نیكو گرداند، و رسیدگی به كارهای خُرد آنان را به اعتماد وارسی كارهای بزرگْ وا مگذار؛ چرا كه لطف كوچك را جایی است كه از آن بهره برگیرند، و لطف بزرگ را جایی است كه از آن، بی نیاز نباشند.